Błotniste przedwiośnie

Czwartek, 16 stycznia 2014 | Komentarze 5

Kategoria Masyw Ślęży

Po wczorajszych opadach śniego-deszczu w Świdnicy, samego śniegu w wyższych partiach gór, spodziewałam się w dniu dzisiejszym jazdy odrobinę zimowej.
Ale nie chce mnie zima wykurzyć w letarg rowerowy.
Byłam przekonana, że towarzyszyć mi dziś będzie przymrozek. Nie-e. Za towarzyszy miałam błoto, kałuże, roztopy i placki śnieżno-wodne spadające bez przerwy na mnie i obok mnie.
Zostałam niedawno przez Takiego Jednego nazwana Błotną Panią. I coś w tym jest. Czerpię jakąś pierwotną radość z jazdy błotnej. Im go więcej, im paskudniejsze, tym fajniej. Nie no, nie do końca. Jasne, że wolę po suchym, w Słońcu i 28 st. C. Ale świadomość obecności w terenie błotnego armagedonu absolutnie mnie nie powstrzyma przed jazdą. Dużo we mnie z dzieciaka w takich chwilach :)

Rano zerkam przez okno. Zima odwiedziła Wielką Sowę:


Na trasie okazuje się, że również Ślęża się nie uchowała:


Na Przełęczy Jędrzejowickiej skręcam w prawo w żółty szlak pieszy, który doprowadzić mnie ma (i tak też się dzieje) na Przełęcz Tąpadła. Pierwszy raz jadę całą tę część Jędrzejowice-Przeł. Tąpadła. Dziś, zwłaszcza na początku, atakuje mnie gliniaste błoto, zaklejając opony, utrudniając jazdę. Muszę badylem jakimś zdzierać to dziadostwo z kół. Nic tam. Później już jest tylko lepiej. Całość bezproblemowo przejezdna.








Z Przeł. Tąpadła znów pakuję się na zielony pieszy lecący do wsi Biała.


Po tych paru kilometrach terenu ciuchy ściągnięte rano z suszarki prezentują się niezwykle okazale:

Styczniowa wiosna oraz Masyw Ślęży i Raduni

Poniedziałek, 13 stycznia 2014 | Komentarze 10

Kategoria Masyw Ślęży

Zamarzyło mi się dziś zeksplorować nową drogę dojazdową na Radunię, zaczynając z wioski Tąpadła, bez asfaltowego podjazdu na samą Przełęcz. Próba zakończona kapitulacją. Kiedyś jeszcze się tam odnajdę, ale teraz, bez mapy... za dużo dróżek, dróżeczek, przecinek i innych cudów bym się umiała w tym wszystkim bezszlakowym połapać.

Cel dzisiejszej szybkiej przejażdżki:


W Tąpadłej nie skręcam na Sobótkę lecz jadę dalej prosto, zjeżdżając z głównej drogi. Za chwilę widzę uroczo ulokowaną chatkę u podnóży Raduni:


Dojeżdżam do niej i co się okazuje. Tomi - to ta chatynka co szczeka tymi dwoma szalonymi kundlami. Ok, niby wiem gdzie jestem, jechałam tędy raptem kilka dni temu. Ale czy aby na pewno? ...
Droga robi się coraz bardziej niepewna:




Tu już nie ma szans by podjeżdżać. Chwilę prowadzę rower, ale świadoma pracy zaczynającej się o 13, szybko rezygnuję. Zawracam i na powrocie wybieram jakieś odbicie w prawo. Wygląda bardzo przyzwoicie:


I ok. Tą drogą dojeżdżam do Przeł. Tąpadła. Nie o to mi dziś chodziło, ale nie marudzę, grunt, że znalazłam terenową alternatywę dla końcówki asfaltowego podjazdu na Przełęcz. Zerkam na zegarek... kalkuluję... wychodzi mi, że jeśli zrezygnuję przed pracą z kąpieli to będę mogła jeszcze pocisnąć zielonym szlakiem do wsi Biała :P
Tak też czynię.
Po drodze zerkam na niebieski pieszy schodzący ze szczytu Ślęży. Nie od samego początku, bo tam głaz na głazie, ale mniej więcej od jego środka koniecznie będę musiała go skosztować na wiosnę, bo wygląda cudnie:


Z zielonego genialne widoczki:




Ten bardziej ciekawy kawałek samego zielonego:


A na koniec spostrzeżenie: przepadam za sytuacjami, w których Matka Natura skutecznie zaskakuje i okłamuje samą siebie.
13 stycznie 2014:




Wiem, że takie cuda się zdarzają raz na jakiś czas, ale i tak - niebywałe!!!

Nowe ścieżki Masywu Ślęży

Poniedziałek, 6 stycznia 2014 | Komentarze 13

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Masyw Ślęży

Nowe i nieprawdopodobnie wymęczone ścieżki. Było bardzo przyjemnie, choć możnaby ponarzekać trochę na sporą ilość błota po opadach z dwóch wcześniejszych nocy. Ale nie będę narzekać. Za to popłakać trochę zamierzam nad moją dyspozycją tego dnia, albo raczej nad jej brakiem. Jakbym zbudziła się w ciele jakiejś zupełnie niewytrenowanej 7latki, albo 80latki. Dojazd na Przełęcz - karamba, wszystkie podjazdy, choć realizowane, to z największym trudem. Nie będę winy zwalać na bolące, stłuczone udo, bo to nie jego wina. Taki dzień. Zdarza się.
ALE za to - pogoda cudowna, towarzystwo przednie, widoki na trasie i nowe ścieżki fantastyczne. Przeboleję więc chwilową, mam nadzieję, niedyspozycję i zakończę wpis podsumowującym stwierdzeniem - było świetnie :) Dzięki Tomi!

Na dojeździe na Tąpadła cieszę oczy widoczkami.


Jazdę zaczynamy od Raduni; na szczycie obczajka niebieskiego zjazdu - o zgrozo!!!






Zanim się w przyszłości na niego zdecyduję to uprzednio pożegnam się z rodziną i przyjaciółmi... tak na wszelki wypadek.

Chwila refleksji nad Ślężą:




Aby noworocznej tradycji stało się zadość na zjeździe zaliczam glebę, całe szczęście tym razem nie skutkuje ona żadymi przykrymi dolegliwościami.
Dalej Toomp prowadzi mnie nowymi dla mnie ścieżkami na Czernicę - trzecią co do wysokości górę całego masywu. Podjazd dość długi i całkiem wymagający, zwłaszcza dla mnie :D ale widoki z niego na Ślężę i Radunię bardzo klawe!




Z Czernicy zjeżdżamy z powrotem na Przeł. Tąpadła mijając po drodze jakieś sto tysięcy przeróżnych dróg proszących nas cichutko o eksplorację. Innym razem. Na wiosnę. Lub latem.
Na Przełęczy chwila odpoczynku, spotykamy znajomego Toompa - Wieśka i trochę z nim gawędzimy. Czas goni nas jednak nieubłaganie, zatem zbieramy się w sobie i wskakujemy na siodła. Ja z bólem serca decyduję się na skrócenie trasy, kolejne podjazdy to byłaby już dla mnie tego dnia męczarnia, a nie o to przecież chodzi. Wbijamy zatem na zielony szlak pieszy okrążający od wschodniej strony Ślężę, w pewnym momencie żegnamy się i każde z nas ciśnie w swoją stronę (ciekawe gdzie wywiało jeszcze Toompa:).

Urokliwe ścieżynki zielonego szlaku:






I fotka Speca:)




I na powrocie do domu:


Na prawo od środka, widoczna pomiędzy Chełmcem i Trójgarbem, pięknie stożkowa Śnieżka.

Nowy rok będzie koloru czerwono-żółtego

Środa, 1 stycznia 2014 | Komentarze 7

Kategoria Masyw Ślęży

I Kubik popylający na czerwonym pieszym:

HIT na Masywach Ślęży i Raduni

Poniedziałek, 30 grudnia 2013 | Komentarze 15

Kategoria Masyw Ślęży

Nawet nie wiem za bardzo od czego zacząć. Od bezproblemowego dojazdu na Przełęcz Tąpadła ze średnią 22 km/h? Od genialnej pogody i fantastycznych widoków towarzyszących nam przez dzień cały? Od fenomenalnego towarzystwa w osobie Toompowej? Czy może od zjazdu żółtym szlakiem z Wieżycy do Schroniska pod Wieżycą...

Zaczęłam więc od wszystkiego po kolei :)

Natomiast ten żółty szlak to absolutny zjazdowy hit tego roku. Śmiem się pokusić o stwierdzenie, że przebił nawet Bogdanowe broumovskie telewizory (możliwe to w ogóle??!!!). Nigdy przenigdy nie uwierzyłabym o poranku, że w ogóle przez myśl mi przejdzie pakowanie się na ten szlak. Ale nie przystało odmówić gdy dżentelmen zaproponował :D Więc pocisnęliśmy. I była to chyba najlepsza decyzja podjęta dzisiejszego dnia. Nie! Nie chyba. Na pewno!! :-) Takie szlaeństwo na koniec sezonu to coś co tygrysy lubią najbardziej!

Po drodze oczywiście działo się również bardzo dużo fajnych rzeczy, ale żółty.... No słów więcej nie znajduję by opisać jak wielkie wrażenie na mnie zrobił. I z tego co się orientuję nie tylko na mnie :P

Dzięki Tomi za wspaniale spędzony dzień!

Widoczek z podjazdu na Radunię, którą zaliczyliśmy jako pierwszą tego dnia. I w tym miejscu pokłony do ziemi dla Tomka, który na moich oczach zrealizował podjazd na szczyt. Szczena mi opadła do ziemi. Też mi się kiedyś uda :P



Zarówno z podjazdu jak i z samego szczytu rozpościerały się zapierające dech w piersiach widoki na otaczające nas góry, z zaśnieżonymi wciąż Karkonoszami na czele.









Na Raduni Toomp kombinuje jakiegoś zmurszałego pniaka, co by mieć na czym posadzić dupsko w celu króciutkiego rozkoszowania się promieniami Słońca.





Z Raduni pakujemy się na Ślężę standardowym żółtym pieszym z Przełęczy Tąpadła. Chcemy cieszyć oczy widokami z wieży. I co? Pod koniec wycieczki skapnęliśmy się, że o odwiedzeniu wieży ostatecznie zapomnieliśmy...



Ze Ślęży zjazd miodzio czerwonym pieszym (już tu coś czułam, że mnie jakiś zjazdowy Demon zaczyna dosięgać, ale jeszcze tak delikatnie, że nie namieszał mi za bardzo w głowie). Dalej fajny bezszlakowy singielek i żółtym podjazd na Wieżycę.



I tu Toomp od niechcenia rzuca: "Zjeżdżamy żółtym?". A ja na to - niechaj tak będzie, najwyżej będę sprowadzać. A TAKIEGO!!! Odkąd pamniętam Wieżycę opuszczaliśmy czarnym niedźwiadkowym okrążając ślimakiem jej zbocza. A teraz krótka piłka, adrenalina wylewająca się uszami, uśmiech nie schodzący z paszczy do teraz :-) Dojazd do Schroniska pod Wieżycą zasłużona chwila relaksu, fotka Niedźwiadka ślężańskiego...



... i dalej w drogę - z prawej strony czarnym pieszym a następnie zielonym z małymi modyfikacjami dojeżdżamy do Przeł. Tąpadła.

I na tym miał być koniec. Ale gdzie tam! "Radunia i próba zjazdu niebieskim pieszym z samego szczytu?!". Szybkie "tak!", bo już sporo po godzinie 15 było, jeśli dobrze pamiętam. Sprint na szczyt. Początek niebieskiego. I porażka. Tony liści, omszałe śliskie kamienie. Nie. Za dużo już dziś los kusiliśmy. Odpuszczamy, zjeżdżamy tak samo jak rano, tylko ciut szybciej ;)




No i co tu dużo gadać... Genialną mamy końcówkę sezonu :D