Po mapę, czyli tam i z powrotem

Środa, 29 października 2014 | Komentarze 5

Po otrzymaniu wczoraj od Ani informacji (dziękuję Ci Aniu) na temat pewnego miejsca gdzie dostać mogę mapę tras strefy MTB Sudety, dziś czym prędzej ruszyłam ją zakupić. Dla zainteresowanych: Jadłodajnia "Finezja" w Głuszycy, przy ulicy Grunwaldzkiej 14. Z pewnością nie omieszkam niebawem na trasie zawitać w to miejsce w celach konsumpcyjnych :-)

Mapa jest, trasy piękne krzyczą by je poznawać czym prędzej.
I na pewno skuszę się by coś jeszcze w tym roku pojeździć na strefie.

Wiatr tam dał dziś bardzo mocno popalić. Za to z powrotem... :-)

Trzy przełęcze przed pracą

Wtorek, 28 października 2014 | Komentarze 4

Kategoria 1500 - 2500 w pionie, Góry Sowie

Periodycznie nawiedzające mnie dni grozy przybrały dziś spektakularną odmianę, co wyjątkowo rzadko mi się zdarza. Wczorajsze łzy płynące mi po policzkach podczas zakończenia Avatara to już było Coś Wielkiego!! Dzisiejszego ranka nie wystaczył mi uśmiech na poprawę humoru. Ominęłam również poziom rozdrażnienia i fochowatości w stylu daj mi uśmiech, buzi i przytul. Szerokim łukiem okrążyłam też uśmiech, buzi, uścisk i prezencik. Poszybowałam w przestworza i zatrzymałam się gdzieś pomiędzy olać umiechy i przytulanie! Dawaj nową korbę a Dawaj nowy rower!!!! Więc ewidentnie nie było lekko.
Kuba rozsądnie po śniadaniu szybko zawinął się do pracy. Ja stwierdziłam, że po kucharzeniu, wielkich porządkach i pracy dnia poprzedniego, dziś przed pracą na rozładowanie wylewającego mi się uszami napięcia muszę wywlec cięższy sprzęt. Na rower zatem marsz i zabawa w podjazdy.
Początkowo wszystko działało mi na nerwy więc bluzgi mentalne i werbalne sypały się na wszystkie strony świata z byle powodu. Pierwszy podjazd na Przełęcz Walimską szybko się jednak z hormonami rozprawił i dalsza trasa to już było cudo z coraz szerszym uśmiechem na ustach i radością w sercu. Jak to niewiele potrzeba by poradzić sobie z tym dziadostwem :-)
Najważniejsze, że pogoda dziś była bajeczna a przejrzystość powietrza jeszcze lepsza!

Masyw Ślęży i Raduni.


Karkonosze dziś widoczne jak na wyciągnięcie ręki. Poniżej dostrzec je można z lewej strony zdjęcia.


Z Przełęczy Walimskiej zjeżdżam asfaltem do Rościszowa i Pieszyc, czego od dawien dawna nie czyniłam. W Pieszycach obieram kierunek na Przełęcz Jugowską w otoczeniu coraz bardziej jesienniejących drzew.


Na Jugowskiej sporej wielkości tablica strefy MTB Sudety z opisanymi trasami i odpowiadającymi im profilami wysokości. Muszę w końcu dorwać gdzieś mapę tej strefy. W wieży na szczycie W. Sowy niestety brak.


Z Jugowskiej już znacznie krótszy zjazd do Sokolca i podjazd na Przełęcz Sokolą. Po drodze widoki na góry zapierają dech w piersi. Niestety mój telefonik za nic tego nie odda.




Z Sokolej szybki zjazd do domu i już w pełni zrównoważona - do pracy :-)

Pokaż trasę GPS

Samotnie po Masywach

Niedziela, 26 października 2014 | Komentarze 4

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Masyw Ślęży

Plan na dziś był inny, ale chęci we mnie i tego ranka było tyle co kot napłakał.
Piękny wschód Słońca troszkę mnie rozbudził i ostatecznie postanowiłam jednak się ruszyć z domu, bo pogoda taka PIĘKNA, że jakbym została w domu to bym sobie porządnie w brodę napluła wieczorem.
Zatem Radunia i Ślęża, w tej kolejności.

Ze szczytu Raduni postanawiam zjechać nieoznakowaną z polanki. Dwa pierwsze uskoki weszły idealnie, na trzecim stanęłam i klops. To nic. Nic na siłę. A jeszcze na polance pogadanka z piechurem. Delikatne, urocze spięcie mieliśmy na temat niebieskiego pieszego masakratora z Raduni. On, że nie ma tam szlaku, ja że oczywiście jest. Co mi będzie bredził? Kilkukrotnie się przekomarzyliśmy w ten sposób, aż mówię idziemy! Udowodnię!! I co? I dupa!! Niesamowite, ale niebieski masakrator jest już ex-niebieskim masakratorem. Ni ma szlaku. Szlak został poprowadzony szutrówką biorącą szczyt ślimakiem, miast niedawnej przecinki pionowej. Niebywałe! Ciekawa jestem czy ma to jakiś związek z planami utworzenia tras zjazdowych na Masywach. Jeśli ktoś ma jakieś wieści na ten temat - będę wdzięczna.

Tu, pod przepięknym nachyleniem, szedł jeszcze niedawno szlak niebieski:


Taką drogą prowadzi teraz:


ZGROZA!!
W planie miałam ponowny podjazd na szczyt Raduni i wpakowanie się na (już eks) niebieski, ale w samotności i ryzyku, że na nieistniejącym już szlaku może się przez czas jakiś nikt nie pokazać, postanowiłam nie przesadzać i zjechać na przełęcz. Obiecałam kiedyś takim jednym, że nie będę się na ten szlak samotnie zapuszczać i staram się danego słowa dotrzymywać od czasu do czasu ;-)

Na Przełęczy jak żmijka wygrzewam się w promieniach Słońca. Spodziewałam się już dziś pięknej żarówki, ale zdecydowanie nie spodziewałam się tak wspaniałego ciepełka. No ale ileż można siedzieć i dumać? Obiecałam, że o 15:00 wrócę, na zegarze widzę już okolice 11:00, a przede mną jeszcze dłuuuga droga. Ruszam więc spokojnie na szczyt. Na trasie mijam po raz drugi tego dnia trzech piechurów - chłopaków z wsi Tąpadła. Oni mnie poznają, ja ich poznaję, resztę trasy podjeżdżam w ich tempie dowiadując się mnóstwa ciekawostek o okolicznych szlakach, przede wszystkim tych nieoznaczonych. Oj, będzie co zwiedzać niebawem :-)
Na szczycie nie korzystam z ichniego zaproszenia na piwo. Bez robienia przerwy pakuję się na zjazd czerwono-żółtym. Zjazd idzie całkiem przyzwoicie, ale wciąż nie do końca zadowalająco. Droga standardowa - czyli czerwony, później odbijam na na chwilę na singiel, wracam na czerwony, z którego zjeżdżam na ino żółty i na szczyt Wieżycy, zjazd do Schroniska, kolejna sielanka i skuszenie się na drugi podjazd na Wieżycę i zdublowanie zjazdu. Tym razem na samym końcu zaliczam glebkę i obijam udo. Brakowało mi tego bólu :-P Ale obicie znaczy, że jeszcze nie zdziadziałam zimowo tak ostatecznie, bo fantazji na zjazdach jeszcze we mnie trochę zostało :-)
Słońce wciąż obłędnie grzeje.


Na trzeci zjazd się nie decyduję. Obieram kierunek na czarny zachodni, którym bardzo spokojnie i rekreacyjnie dojeżdżam do Przeł. Tąpadła.





Z Przełęczy jadę na żółty pieszy, który prowadzi mnie prosto do Jędrzejowic.




Z dedykację dla Starowinki:


Na powrocie do domu, mimo zmęczenia, jakoś mocniej dociskam.
Wracam o 16:00 gotowa by przygotować pyszną niedzielną ucztę :-)

Mgła i szron w Górach Sowich

Sobota, 25 października 2014 | Komentarze 10

Kategoria 1500 - 2500 w pionie, Góry Sowie

Kuba z kumplem Bartkiem umówili się na zjazdy w Górach Sowich. Pomyślałam - czemu nie. Będzie to co prawda bujanie się wokół szczytu w celu zaliczenia najatrakcyjniejszych zjazdów, ale właściwie ani trochę mi to nie przeszkadza. Spotykamy sie zatem na Przełęczy Sokolej. Dojazd na miejsce początkowo odbywa się w promieniach cudownie ciepłego Słońca, by przed Walimiem przejść w mgliste i pochmurne dotaczanie się na górę. Oj ciężko mi idzie tego dnia. Absolutnie tej jesieni nie złapałam drugiego oddechu. Jestem zmęczona sezonem i łaknę przerwy. Chęci do jazdy we mnie tak na 50% zostało, ale czuję, że jeśli podobne temperatury się utrzymają tej jesieni, a nawet zaczną jeszcze spadać to szybko i mój wątpliwy zapał się wyczerpie. Z Sokolej podjazd na szczyt szlakami rowerowymi, na górze chwila przerwy i podziwianie nowego mieszkańca szczytu.



Od pewnego momentu otacza nas przepiękny wszechobecny szron.




A na szczycie nowa rzeźba. Dostarczona dźwigiem w piątek 24.10.2014 roku, 800-kilogramowa drewniana Sowa. Pan Wieżowy rozbawił mnie pewnym stwierdzeniem. Okazuje się, że wykopany dół czekał na rzeźbę od przeszło tygodnia. Powiedział, że tylko czekali aż ktoś wpadnie w ten wykop. Pytam zdziwiona czy nikt tego nie zabezpieczył? Odpowiada, że owszem - było zabezpieczone, ale szybko ludzie pozabierali zabezpieczające kołki na ogniska. Brawo! :-D


Pierwszy zjazd ze szczytu to czerwony. Miał lecieć do Jugowskiej, ale okazuje się, że Bartek musi szybciej się zmyć więc zjeżdżamy do Koziego Siodła i stąd żółtym prujemy pod Schronisko Sowa. W schronisku czas na relaks i zabawy z tyci słodkimi kotkami schroniskowymi. Próbowałam skubanym cyknąć fotkę, ale wyjtkowo żwawe były i nie dały się ustrzelić. Tu rozstajemy się z Bartkiem i już ino z Kubą ciśniemy na szczyt czerwonym pieszym. Mimo zmęczenia wyjątkowo sprawnie poszedł mi ten podjazd.




Na szczycie nie zabawiamy za długo by się nie przechłodzić. Wsiadamy na rowery i jedziemy w stronę niebieskiego pieszego na Przełęcz Walimską. Pięknie jest na trasie, choć zjazd uskuteczniemy rzeką przemaczającą nas na wskroć lodowatą wodą. Grrr!!!


A na dole znów dane nam jest przez kilka chwil pocieszyć oczy i serca widokiem niebieskiego nieba. Nie na długo, bo za kilka metrów w pionie znów wjeżdżamy we mgłę. Jedziemy chwilę fioletowym, docieramy do miejsca rozgałęzienia dróg. Kuba pyta - gdzie prowadzi ta droga odbijająca w lewo, pnąca się mocno w górę. Mówię nie wiem, ale też mnie to od dawien dawne ciekawi, choć samej sprawdzać mi się jakoś nigdy nie chciało. Okazuje się, że co dwa rowery to nie jeden. Skręcamy w lewo, podjeżdżamy ostry kawałek, docieramy do lekkiego wypłaszczenia, które ostatecznie doprowadza nas do zielonego szlaku rowerowego strefy MTB Sudety. Git! Wiem zatem,
że tym szlakiem dojedziemy do Toompowej drogi. Miejscami lekko nie jest. Szlak bardzo fajny i niebanalny. Polecam!








W końcu docieramy na szczyt po raz trzeci, skąd w trymiga czerwonym pieszym zjeżdżamy na Przełęcz Sokolą. Kuba pakuje się do auta, ja wpuszczam w uszy koncertowe And All That Could Have Been NINa i pomykam w stronę Słońca, które doganiam dopiero 10 km przed domem.
Świetna wycieczka w moich ulubionych mistycznych, jesiennych klimatach. Uwielbiam złotą, polską, słoneczną jesień, ale taka pogoda jak ta wczorajsza - sowia - to miód na moją duszę.

Nowe stery

Piątek, 24 października 2014 | Komentarze 5

Ależ zimno, mokro, deszczowo i słotnie!!!
Miało być więcej, ale mówię stanowcze NIE takim warunkom pogodowym. Nie jest to dla mnie przyjemność więc katować się na siłę nie będę w imię żadnego dobra. Zasmarkana i przemoczona (prócz butów:-))) wróciłam do domu. Chyba tylko dobywające się ze słuchawek optymistyczne dźwięki Substance Joy Division oraz Master of Puppets Metalliki uchroniły mnie przed załamaniem nerwowym na trasie. Poza tym było super! ;-)

Dziś pierwsza jazda z nowymi sterami.


Nowymi chwytami.


I nowymi ochraniaczami na buty.


Wszystko sprawdziło się idealnie. Do domu wróciłam z zupełnie suchymi butami, choć pod koniec jazdy zaczęłam już czuć chłodek w stopach. Ale przy takiej pogodzie zdziwiłabym się raczej i zaniepokoiła gdybym go nie czuła...
Dobrze.
Byle jutrzejsze zapowiedzi pogodowe się ziściły, bo dobry humor w końcu pryśnie.

Przełęcz Walimska przed pracą

Wtorek, 21 października 2014 | Komentarze 8

Niby pogoda miała od poniedziałku się popsuć. W poniedziałek było pięknie, a ja siedziałam w domu zastanawiając się czy położy mnie choroba do łóżka czy nie. Nie położyła. We wtorek pogoda miała się popsuć. Rano Słońce wschodzi tak pięknie, przecząc po raz kolejny doniesieniom o załamaniu pogody, że zaczynam wątplić czy to załamanie w ogóle kiedykolwiek przyjdzie.




Jeszcze przez czas jakiś zastanawiam się czy mnie walnie w końcu choroba do wyra czy nie walnie, ale zaczyna mnie nudzić to jej niezdecydowanie. Słońce zamiast przesłaniać się chmurami coraz bardziej czyni wręcz przeciwnie. Więc i ja postanawiam zaprzeczyć swoim wcześniejszym założeniom i jednak na rower wyjść.
Cel nadrzędny - asfaltowy podjazd z Walimia na Przełęcz Walimską ulicą imienia Janusza Kuliga. Pamiętam z zeszłego roku jak genialnie prezentowały się jesienne drzewa na tej trasie. Minął dokładnie rok więc powinno być bardzo podobnie.
Zaskakuje mnie szalenie różnica między zeszłoroczną prezencją drzew a tą dzisiejszą. Baaaardzo się opóźnia jesienny wybuch kolorów w tym roku. A może to w zeszłym przyszedł za wcześnie.... :-)


Podjeżdżając na przełęcz uskuteczniam intensywną naukę jazdy na tylnym kole. Idzie mi to coraz lepiej choć wciąż jeszcze WIELE nauki przed mną. Niestety nie starcza mi czasu by pojeździć choć po zboczach Wielkiej Sowy. Z Przełęczy skręcam zatem na niebieski pieszy do Glinna i szybciutko wracam do domu podziwiając po drodze śliczne widoki.

Kwintesencja przyjemności :-)

Niedziela, 19 października 2014 | Komentarze 5

Kategoria Góry Stołowe i Broumovsko

Po sobotnikm przemarznięciu na powrocie do Polanicy-Zdroju byłam zmuszona bardzo zmodyfikować swe niedzielne plany.
W zamierzeniu był kolejny wschód Słońca, ale nocna pobudka z bólem gardła dała mi jasno do zrozumienia, że tym razem nic z tego nie będzie.
Żałuję? ABSOLUTNIE!!!

Pierwszy weekend od ponad miesiąca kiedy mogę się porządnie wyspać. Zatem korzystam z tego i nie ruszam się z wygodnego wyrka aż do 8. Od rana czuję, że coś chce mnie złamać, ale postanawiam się nie poddać bez walki. Kuba zabiera mnie na szlaki, którymi jeździł z tubylcem 3 miesiące wcześniej. Szlaki obłędnie piękne i powalające na kolana.

Wpierw żółtym pieszym na Piekielną Górę, gdzie kosztujemy kapitalnych zjazdów łączących kolejne szutrowe stopnie trawersujące górę.




Z Piekielnej Góry dalej pięknym żółtym docieramy do Zamku Leśna, gdzie pakujemy się na punkt widokowy.


Zaczynamy się zastanawiać co dalej. Bo teren do eksploracji jest powierzchniowo mały, ale wydaje się być nieprzeciętnie urokliwy. Nie chcemy wracać tą samą trasą, tym bardziej nie chcemy wracać szutrem czy asfaltem. Rozglądamy się zatem na boki i wzrokiem wyłapujemy jakąś pnącą się ku górze ścieżynkę. Sprawdzamy? No jasne! Przez chwilę wydaje się, że nic z tego nie będzie. Ale nic bardziej błędnego. Wyjeżdżamy na szczycie skał, które zdobywają właśnie wspinaczkowicze.




Oznakowania szlaków to tu nie uświadczamy, ale ścieżynka jakaś jest więc, nie myśląc wiele, szyjemy i przemy przed siebie. I znów - nie dało się chyba podjąć lepszej decyzji, bo jedziemy jednymi z najpiękniejszych tras jakimi jechałam do tej pory w życiu. Aż mi się wierzyć nie chce, że mieszkańcy Polanicy mają to pod samym nosem, a my na trasie nie spotykamy absolutnie żadnego rowerzysty o_O
Nagle ścieżka się urywa ni stąd ni z owąd. Ja to czuję, po Kuby minie widzę, że i on to czuje - nie wracamy tylko pakujemy się w najprawdziwszy "freeride" :-P tniemy zbocze na ślepo, po przepięknej stromiźnie przyprawiającej serce o delikatną palpitację. Może trochę przesadzam, ale rzadko zdarza mi się tak zupełnie zjeżdżać z jakichkolwiek ścieżek, a okazuje się, że jara mnie to niesamowicie! Dalsza trasa to ciągłe szycie i kombinowanie. W większości wybieramy warianty przejezdne, choć czasem trzeba zejść z roweru. Frajda rośnie z minuty na minutę. Docieramy nagle do zielonego szlaku pieszego, który również obfituje w tonę nietrywialnych kawałków.
Gdzieś na trasie mamy kamieniołom.


Mamy krótki świetny techniczny zjazd, który - ku wielkiej uciesze - pokonuję bez zająknięcia.




Mamy punkt z widokiem na Polanicę.


14 kilometrów. Niby mało, ale w 100% intensywnie. Kładzie te wycieczka na łopatki niejedną wcześniejszą setkę. Cudo!!!

Złote Kowadło (989 mnpm) i bialski Rudawiec (1105 mnpm)

Sobota, 18 października 2014 | Komentarze 17

Kategoria 1500 - 2500 w pionie, Góry Złote, Korona Gór Polski, Góry Bialskie

I dwa kolejne szczyty Korony Gór Polski rowerem zdobyte :-)

Na weekend zaproszenie mieliśmy do Polanicy-Zdroju. Z największą przyjemnością z niego skorzystaliśmy, na sobotę planując sobie jakieś zacne trasy. Kuba, jak to Kuba, celuje w zjazdy więc obiera kierunek na Kouty nad Desnou, które nie wyglądają jakby mu się miały w najbliższym czasie znudzić. Ja postanawiam skorzystać z obranego przez niego kierunku i samochodem zostaję dowieziona do Zulovej. Tu rozłączamy się na czas jakiś. Z Zulovej wyruszam późno, bo dopiero w okolicach południa podążając w stronę Kowadła - najwyższego szczytu gór Złotych. Nie znam tych tras zupełnie, ale ogarnięcie się w przestrzeni idzie mi tego dnia nad wyraz dobrze.

Z Zulovej jadę ścieżkami rowerowymi, które idą równolegle z niebieskim szlakiem pieszym. Po drodze podziwiam Wodospady Srebrnego Potoku.




Dalsza trasa prowadzi mnie wpierw urokliwym, świetnie utrzymanym i niedostępnym dla aut leśnym asfaltem, który po kilku kilometrach przechodzi w szuter, by ostatecznie stać się porządnym pół-przejezdnym górskim szlakiem. Po drodze mijam Pod Chlumem, Pod Kovadlinou, Pramen Peklo (gdzie żegnam się ze szlakiem rowerowym i wkraczam na niebieski szlak pieszy, który prowadzi mnie do zielonego pieszego i dalej na sam szczy Kowadła) i Sedlo Peklo. Końcowe kilkaset metrów przed szczytem to huśtawka z rodzaju idę/jadę/idę/idę/próbuję-jechać-ale-mi-się-nie-udaje. Może gdyby te korzenie nie były mokre to więcej by weszło w siodle, ale to nic. Warto było, choć sam szczyt zupełnie nieatrakcyjny,








Na szczycie dumam przez chwil kilka nad tym co dalej. Wodzenie palcem po mapie w domu to jedno, a w trasie już często sam szlak weryfikuje nasze uprzednie zamierzenia. Widzę co się dzieje na zielonym pieszym i dochodzę do wniosku, że kontynuowanie drogi nim do samego Rudawca może się dla mnie okazać zgubne. Modyfikuję plany. Zjeżdżam zielonym do Bielic. Zjazd - perełka. Krótki ale bardzo treściwy. Mniami!




W Bielicach postanawiam wpakować się na czerwony szlak rowerowy, który okazuje się być szutrókką pnącą się przez kilka kilometrów powoli i nudnawo do góry.


Nagle docieram do asfaltu, patrzę, przecieram oczy. Ej! Przecież ja tu już byłamw  tym roku. Przypomina mi się jak zjeżdżaliśmy tędy z Bogdano i Zibim na Borównowej wycieczce lipcowej. Nie spodziewałam się, że byłam wtedy aż tak blisko Rudawca. Po 300 metrach asfaltu docieram do precinki, która po kolejnych kilkuset metrach wysadza mnie na zielonym pieszym. Stąd już rzut beretem na kolejny szczyt Korony Gór Polski - najwyższą górę Bislkich - Rudawiec. I tu końcówka to prowadzenie roweru. I to warto, bo zjazd tą samą trasą znów jest przepyszny :-)


Na zjeździe przemiły dla oka widok na Masyw Śnieżnika.


I teraz czeka mnie kolejna perła - kilka kilometrów przepięknego singla zielonym pieszym, wzdłuż granicy, do Przełęczy Płoszczyna, wśród krzewów jagodzinowych. Ależ to wyśmienity kawał terenu! Mieliśmy tędy jechać właśnie podczas lipcowej wycieczki, ale zrezygnowaliśmy z tego ze względu na deficyt czasu. Ale teraz już doskonale rozumiem Zbyszkowe rozpływanie się nad tym szlakiem :-)


Na Przeł. Płoszczyna nie mogę odmówić sobie Holby choć dociera do mnie, że przed zmrokiem najprawdopodobniej do Polanicy nie dojadę. To nic. Holba w promieniach Słońca smakuje wybornie.
Z Przełęczy niebieskim rowerowym, przez Przełęcz Staromorawską i Nową Kamienicę docieram Klecienka. Tu kończy się zabawa z terenem. Czeka mnie jeszcze ok. 6 kilometrów podjazdu asfaltowego na Przełęcz Puchaczówka.




Z Puchaczówki szybki zjazd przez Idzików do Bystrzycy Kłodzkiej, po opuszczeniu której raduję oczy ślicznym zachodem Słońca.


Na koniec czeka mnie jeszcze 15-20 kilometrów jazdy do Polanicy-Zdroju, wpierw w szarówce, później zupełnej ciemności. Jestem na to przygotowana, a jedzie się wyśmienicie.
Wieczorem niestety czuję, że zaczyna się do mnie dobierać choroba. Gardło boli, głowa boli. Liczę na to, że noc pomoże mi się z tego załamania wykaraskać bez ofiar.

Niebieski pieszy jako cel sam w sobie

Poniedziałek, 13 października 2014 | Komentarze 4

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Góry Sowie

Późno wyruszam z domu, bo dopiero chwilę przed 10:00. A od 14:00 czeka mnie praca. Planuję przycisnąć i - jeśli tylko się uda - dotrzeć do niebieskiego z Wielkiej Sowy. Na Przeł. Sokolej nie decyduję się tym razem na czerwony pieszy. Czerwonym rowerowym docieram do niebieskiego (omijając dziś sam szczyt) i realizuję cel wycieczki, czyli zjazd na Przełęcz Walimską, a z niej do Glinna i czym prędzej do domu. O 13:00 wchodzę uradowana do mieszkania :)


Kolory tych śmiesznych drzewek są tak intensywne, że aż nieprawdopodobne. Patrząc na nie ma się wrażenie, że kolory są mocno podkręcone. A u mnie w telefonowym aparacie jest wręcz przeciwnie.

Letnie Masywy Ślęży i Raduni

Niedziela, 12 października 2014 | Komentarze 3

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Masyw Ślęży

Niedziela zapowiadała się nieszczególnie piękna pogodowo. Zatem w sobotę wieczorem myśl o rezygnacji z niedzielnego rowerowania nie napawała mnie wielkim smutkiem, zwłaszcza, że zmęczenie po sobotniej trasie było niemałe.
Noc jednak zdziałała regeneracyjne cuda i w niedzielę przed 9:00 byłam gotowa by na letniaka (ino w koszulce na ramiączkach i krótkich spodenkach) wybyć na podbój Ślęży. Z Kubą umawiamy się na Przełęczy Tąpadła o 10:00.
Docieram na czas. Na dojeździe czuję zmęczenie w nogach, ale nie takie, które by mnie powstrzymało przed małymi harcami. Pakujemy się zatem na szczyt Ślęży - im wcześniej tym lepiej, bo z czasem wiadomo, że na szlaku będzie coraz więcej ludzi, którzy skutecznie utrudniać nam będą zjazdy. Na szczycie nie odpuszczmy sobie jednak chwili sielnakowania w Słońcu.





Dalej zjazd żółto-czerwonym w stronę Sobótki. Zjazd idzie mi tego dnia całkiem sprawnie. Szybko docieramy na szczyt Wieżycy, z której w otoczeniu mnóstwa zdumiałych piechurów udaje się w jednym kawałku zjechać na dół, do schroniska, gdzie witani uśmiechem Pani za ladą dostajemy pyszne zimne piwka. Rozsiadamy się na zewnątrz, pałaszujemy to i owo i po jakimś czasie kierujemy się na czarny pieszy, z którego pod koniec zjeżdżamy na Trakt Bolka do Polany z Dębem i stąd równoległą techniczną ścieżką do żółtego pieszego docieramy na Przełęcz Tąpadła.
Nie może być inaczej - następna w kolejności jest trawka na przełęczy. Mam wrażenie, że Słońce grzeje jeszcze mocniej niż godzinę wcześniej. Pogoda-marzenie!
Po leżakowaniu obieramy kierunek na Radunię.


I nareszcie SUKCES! Sukces, który przyniósł mi radość tak wielką, że nie pamiętam kiedy radowałam się jakimś rowerowym sukcesem tak bardzo. Chyba wtedy gdy po raz pierwszy udało mi się zjechać żółtym z Wieżycy, kiedy to uśmiech z twarzy zejść mi nie chciał. A jaki był powód wczorajszej radości? Pierwszy raz udało mi się w całości zjechać z Raduni nieoznakowaną drogą z polanki, tą z trzema skalnymi uskokami na początku. Uskokami, o których jeszcze wczoraj na leżakowaniu na przełęczy myślałam jako o niemożliwych dla mnie do zjechania.
Cudo!