Krótko i na temat

Sobota, 22 lutego 2014 | Komentarze 2

...czyli szybki rozruch po wczorajszej trasie.
Nogi kręciły dziś tak ładnie jakby wczoraj nie robiły nic poza leżeniem na kanapie brzuchem do góry i bezmyślnym gapieniem się w tv. Co innego plecy i ręce, a właściwie palce u rąk. Te to trochę dziś bolą. Ale nie dziwię im się. Poboli chwilę i przestanie.
Trochę korciło by wydłużyć dzisiejszą trasę, ale nie ma co wariować, trzeba trochę odpocząć. Przecież jutro też jest dzień ;)

Pokaż trasę GPS

Iiiiii-HA!!!

Piątek, 21 lutego 2014 | Komentarze 11

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Masyw Ślęży

Co tu dużo pisać - to co się dziś wyprawiało to istny szał!!!
Strasznie strasznie mi się chciało w terenie pobrykać. Pogoda piękna, dzień wolny od pracy, chęci potężne.
Cel - Masyw Ślęży.


W wiosce Tąpadła odbijam w teren, rozbieram się do samej koszulki Brubecka i dojeżdżam prawie na Przełęcz Tąpadła. Zaczynam się wspinać na Radunię. Podjazd idzie wspaniale. Na górze, na łączce z widoczkami, krótka chwila przerwy i z łączki prosto w dół nieoznakowaną drogą (oczywiście skalisty początek znów sprowadzony; nadal nie wyobrażam sobie jak można to zjechać)


Po dojechaniu do szlaku choinkowego bez zastanawiania się skręcam w prawo, obierając kierunek na stok narciarski. Jeszcze mnie tam nie było, a same dobre rzeczy o tym zjeździe słyszałam :P Dojeżdżam, nie waham się, bo wiem, że to mnie może zgubić - zaczynam zjazd. Początek idzie super, mimo sporej ilości szronu na trawie. Ale dość szybko dojeżdżam do powalonego drzewka, które błędnie próbuję ominąć. Staję. Już na rower nie udaje się wsiąść. I może to dobrze, bo kilka metrów dalej czeka mnie karamba!!! :) U-lala, trzeba będzie tu niedługo wrócić i spróbować to zjechać :D




Po tej... wyrwie? (na fotce nie widać, jak głębokie to dziadostwo było) kilka metrów wypłaszczenia, dzięki którym mogę wpakować się z powrotem na rower i radośnie zjechać do końca bez przygód.


Później jest już po prostu stromo (no i z rana mocno oszronione). Dalej już jakąś szutrówką docieram na Przełęcz. Żółtym na szczyt Ślęży, chwila wytchnienia i na czerony/żółty w stronę Wieżycy. Za samym szczytem Ślęży przez chwilę zalega jeszcze trochę lodu na szlaku, bardzo krótko. Później już standardowa trasa na Wieżycę. Na szczycie imbus w dłoń, obniżenie siodła po raz kolejny i jazda żółtym w stronę schroniska. Wszystko pięknie, aż do standardowego najgorszego momentu. Staję. Grrrr. Chwila pogawędki z piechurem, wyrazy uznania z jego ust padają pod moim adresem. No nieeee, teraz już nie mogę odpuścić. Znajduję miejsce do wystartowania. Znów klapa. Fuck! Jeszcze raz kilka kroków do góry, start. i.... UDAŁO SIĘ!! Zjechane. No niech mnie kule biją. Dla delikatnego zobrazowania o co chodzi fotki tego dziadostwa, które do dziś mnie tu niezmiennie zatrzymywało.








Styknie :)
Jadę do schroniska, dumam przez chwilę, rozkoszuję się tym co się stało i ... postanawiam to powtórzyć. Może tym razem już uda się całe, bez zatrzymania, bez podpórki???
Okrężną drogą dojeżdżam na Wieżycę, pakuję się na zjazd. I pokonuję go w całości idealnie :D Nie będę ściemniać - duma mnie rozpiera!

Dalej czarnym od zachodniej strony okrążam Ślężę, docieram na Przełęcz, kawałek podjeżdżam w stronę Raduni, by zjechać odcinek niebieskiego.


I ostatecznie żółty pieszy doprowadza mnie do Jędrzejowic.






Pokaż trasę GPS

Trzy przełęcze Gór Sowich

Czwartek, 20 lutego 2014 | Komentarze 10

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Góry Sowie

... w kolejności - Jugowska, Sokola i Walimska.
Tempo jazdy dziś baaaardzo spacerowe. I fajnie. Za często zbyt mocno cisnę i przez to szybko się wypruwam. Dziś, mimo sporej ilości podjazdów, po powrocie do domu byłam (i nadal jestem) rześka jak skowronek o poranku.

Na początku trasy pogoda piękna, widoczki świetne, trawki i inne zielska na polach wiosennie zielenieją.


Ale niedługo przed Pieszycami zerkam w stronę Sowich i rozdziawiam paszczę... może się dziać tam na górze.


Na podjeździe z Kamionek na Przeł. Jugowską pogoda jednak całkiem przyzwoita, nawet Słońce wychodzi zza chmur raz na jakiś czas.


Na samej Jugowskiej ponuro (choć całe szczęście nie ma już tego paskudnego lodu na drodze), dlatego nie zabawiam tam długo i zmywam się w dół, w stronę Sokolca.


Po drodze cieszę chwilę oczy pięknymi widoczkami:




Na Przełęczy Sokolej znów szaro i buro i pochmurno-mgliście.


W Walimiu odbijam w prawo na przełęcz Walimską. Przed samym końcem podjazdu wyłania się brak Wielkiej Sowy, zasnutej chmurami, nad którą Słońce walczy o swoje prawa.




Na samej przełęczy znów Słońca mało, śniegu ni ma, za to błota jest kupa.


Przed skrętem w stronę Glinna i Michałkowej Słoneczko ostatecznie wygrywa batalię i nie poddaje się chmurom aż do samej Świdnicy, oświecając i ogrzewając mnie wiosennie.




Pokaż trasę GPS

Duże kółko wokół Wałbrzycha

Wtorek, 18 lutego 2014 | Komentarze 15

Kategoria 1000 - 1500 w pionie

Oj ciężko mi się dziś jechało. Około czterdziestego kilometra miałam niebywały kryzys, który zmusił mnie do rozważania ewentualności zostania w danym miejscu (okolice Kamiennej Góry) na zawsze. Niemożliwością wydawało mi się dojechanie do domu. Jakiś czas złowrogie myśli mnie nie opuszczały, aż w końcu baaaardzo powoli zaczęły wyparowywać. Ufff!
Pogoda na początku trasy pyszna, później się zachmurzyło i ochłodziło.
W okolicach Olszyńca mijamy się i pozdrawiamy z Pioterem.

No tyle na dziś. Nic ciekawego na trasie się nie działo.
Dupsko boli trochę od siodełka.

Przed Kamienną Górą ssanie w żołądku każe mi wyciągnąć przygotowaną kanapkę. Siadam na trawce i raduję oczy, jedząc:


Drugi i ostatni raz tego dnia Śnieżka mnie pozdrawia tuż przed wjazdem do Kochanowa:




Za Mieroszowem standardowo:


 I dawno przeze mnie nie wrzucane fotki ruin kościoła ewangelickiego (a właściwie jedynie wieży, bo tylko ona się ostała) w Unisławiu Śląskim:




Pokaż trasę GPS

W poszukiwaniu braku zimy

Poniedziałek, 17 lutego 2014 | Komentarze 9

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Góry Suche

Zdarzają się takie dni kiedy budzę się z rana leciutka i zwiewna, jak delikatny puszek. Są to dni kiedy to z jakiś niewytłumaczalnych przyczyn mózg kurczy mi się do rozmiarów zaschniętego ziarna groszku. I spełnia swoje zadanie niewiele od rzeczonego ziarenka lepiej.
Dziś nadszedł ten dzień. Piękny i słoneczny, iście wiosenny 17 lutego.
Wszystkie trzy myśli, które miałam do ogarnięcia, przemyślałam i wyruszyłam około południa w świat.
Decyzja - no oczywiście, że teren. Jakże by inaczej! 17 lutego to przecież środek sezonu mtb, wszystkie szlaki czyste i suche....
Co też za pomysły mi czasem przychodzą do głowy? :D

Na - w całości szosowym - dojeździe do Andrzejówki jestem bardzo spokojna, żadnego wyrywania się, żadnego ścigania ze sobą czy z wiatrem (który dziś zdecydowanie delikatniejszy był niż przez weekend), słoneczny spacerek pod górkę.

I w tym miejscu czas na zestawienie obrazków...

11 kwietnia 2012:


11 kwietnia 2013:


17 LUTEGO 2014:


W związku ze szczątkowymi umiejętnościami dedukcji i rozumowania cisnę w teren. W stronę Turzyny:
Karkonosze w oddali:


Oraz Waligóra znacznie bliżej:


Szybko orientuję się, że lekko dziś nie będzie i to dopiero rozkwit przedwiośnia w górach.


Na tym podjeździe szalenie ciężko jest w warunkach idealnych, teraz nie pozostaje nic jak wpychanie siebie i roweru do góry na piechotę.


Na szczycie Turzyny:


I dalej w świat w stronę Skalnych Bram:




Na koniec by podkreślić mój dzisiejszy poziom intelektu obieram kierunek na czerwony szlak pieszy. Brawo!


Eeee, ważne, że nic się nie stało. W planach było więcej jazdy w terenie, ale rozsądek w końcu się przebudził i zrezygnowałam z dalszych zimowo-śnieżno-lodowych harców. Większość trasy jednak udało się przejechać. Kilkukrotnie wyratowałam swoje dupsko przed stłuczeniem. Było fajnie. Nie rewelacyjnie, bo to jednak za duży hardkor, ale fajnie na pewno :)

Pokaż trasę GPS