Kwintesencja przyjemności :-)

Niedziela, 19 października 2014 | Komentarze 5

Kategoria Góry Stołowe i Broumovsko

Po sobotnikm przemarznięciu na powrocie do Polanicy-Zdroju byłam zmuszona bardzo zmodyfikować swe niedzielne plany.
W zamierzeniu był kolejny wschód Słońca, ale nocna pobudka z bólem gardła dała mi jasno do zrozumienia, że tym razem nic z tego nie będzie.
Żałuję? ABSOLUTNIE!!!

Pierwszy weekend od ponad miesiąca kiedy mogę się porządnie wyspać. Zatem korzystam z tego i nie ruszam się z wygodnego wyrka aż do 8. Od rana czuję, że coś chce mnie złamać, ale postanawiam się nie poddać bez walki. Kuba zabiera mnie na szlaki, którymi jeździł z tubylcem 3 miesiące wcześniej. Szlaki obłędnie piękne i powalające na kolana.

Wpierw żółtym pieszym na Piekielną Górę, gdzie kosztujemy kapitalnych zjazdów łączących kolejne szutrowe stopnie trawersujące górę.




Z Piekielnej Góry dalej pięknym żółtym docieramy do Zamku Leśna, gdzie pakujemy się na punkt widokowy.


Zaczynamy się zastanawiać co dalej. Bo teren do eksploracji jest powierzchniowo mały, ale wydaje się być nieprzeciętnie urokliwy. Nie chcemy wracać tą samą trasą, tym bardziej nie chcemy wracać szutrem czy asfaltem. Rozglądamy się zatem na boki i wzrokiem wyłapujemy jakąś pnącą się ku górze ścieżynkę. Sprawdzamy? No jasne! Przez chwilę wydaje się, że nic z tego nie będzie. Ale nic bardziej błędnego. Wyjeżdżamy na szczycie skał, które zdobywają właśnie wspinaczkowicze.




Oznakowania szlaków to tu nie uświadczamy, ale ścieżynka jakaś jest więc, nie myśląc wiele, szyjemy i przemy przed siebie. I znów - nie dało się chyba podjąć lepszej decyzji, bo jedziemy jednymi z najpiękniejszych tras jakimi jechałam do tej pory w życiu. Aż mi się wierzyć nie chce, że mieszkańcy Polanicy mają to pod samym nosem, a my na trasie nie spotykamy absolutnie żadnego rowerzysty o_O
Nagle ścieżka się urywa ni stąd ni z owąd. Ja to czuję, po Kuby minie widzę, że i on to czuje - nie wracamy tylko pakujemy się w najprawdziwszy "freeride" :-P tniemy zbocze na ślepo, po przepięknej stromiźnie przyprawiającej serce o delikatną palpitację. Może trochę przesadzam, ale rzadko zdarza mi się tak zupełnie zjeżdżać z jakichkolwiek ścieżek, a okazuje się, że jara mnie to niesamowicie! Dalsza trasa to ciągłe szycie i kombinowanie. W większości wybieramy warianty przejezdne, choć czasem trzeba zejść z roweru. Frajda rośnie z minuty na minutę. Docieramy nagle do zielonego szlaku pieszego, który również obfituje w tonę nietrywialnych kawałków.
Gdzieś na trasie mamy kamieniołom.


Mamy krótki świetny techniczny zjazd, który - ku wielkiej uciesze - pokonuję bez zająknięcia.




Mamy punkt z widokiem na Polanicę.


14 kilometrów. Niby mało, ale w 100% intensywnie. Kładzie te wycieczka na łopatki niejedną wcześniejszą setkę. Cudo!!!