Mistyczna Ślęża i Radunia

Sobota, 13 września 2014 | Komentarze 2

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Masyw Ślęży

Jakże inne były plany na ten dzień. Miało świecić piękne Słońce, być ciepło i czesko. Zapowiedzi pogodowe rychło zweryfikowały nasze plany i zamiary i przeniosły ich realizację na (mam nadzieję) przyszły weekend.
Sobotni poranek nie okazał się być jednak tak fatalny jak to zapowiadała prognoza. Nie pada, choć coś wisi w powietrzu. Nie myśląc wiele namawiam Kubę na rezygnację z Rychlebskich Ścieżek i wypad na Masyw Ślęży. Szybki telefon do Piotra - Kuby kolegi i sru!
Wskakuję na rower. Lekko ociężale (rzeczywiście czuć jesień nie tylko w powietrzu ale i w moim zmęczonym sezonem ciele) dojeżdżam do wsi Tąpadła i zaczynam podjazd na Radunię.

Na trasie dojazdowej surrealistycznie prezentujące się kostki siana.


W lesie klimat jaki kocham i pożądam:






W tych pięknych okolicznościach docieram na szczyt Raduni. Na łączce całkiem niemała gromadka ludzi zostaje nielekko zaskoczona piskiem moich hamulców. Witam się grzecznie i pakuję na zjazd nieoznakowaną ścieżką z trzema skalnymi uskokami na dzień dobry. Nawet podczas suchości nie dotarłam jeszcze do momentu by próbować zupełnie na poważnie zmierzyć się z tymi skałkami. W tych warunkach nawet przez myśl mi to nie przechodzi. Sprowadzam rower po wszystkich trzech. Dalszy zjazd uskuteczniam już bez większych problemów, choś ślisko jest jak diabli.
Na Przełęcz Tąpadła docieram dokładnie po dwóch godzinach od wyjazdu z domu więc w momencie, w którym powinni też na miejsce dotrzeć prujący z Sobótki Kuba i Piotrek. Jestem wciąż na czczo, ale ze śniadaniem w plecaku. Zakupuję więc w sklepiku piwko, które zagryzam bułką z sałatką. W oczekiwaniu towarzyszy mi wrocławki rowerzysta, który właśnie zjechał ze Ślęży. Po wypiciu swojego piwa pakuje się na rower i ucieka w dalszą drogę. Mija chwila i zasiada obok dwójka biegaczy z - jak się okazuje - Sobótki. I z nimi uskuteczniam przemiłe pogaduchy na tematy wszelkie i wszelakie (choćby o człeku, który podjechał żółtym na szczyt Ślęży w czasie 15 minut :O !!!). Czas przelatuje mięzy palcami. Chłopaki kończą swoje napoje i również muszą lecieć. Moich towarzyszy jak nie było tak nie ma. Sadzam zatem dupsko na siodło i jadę im na spotkanie. Czarnym lewym od strony Przełęczy patrząc. Zjeżdżam, asfalt, podjeżdzam, zjeżdżam. W końcu udaje mi się z nimi spotkać! Hura!!! Już zaczęłam tracić nadzieję.


Zawracam i wspólnie realizujemy podjazd na P. Tąpadła, tam pozwalamy sobie na kolejną chwilę odpoczynku i jedziemy na górę.
28 minut. Zgroza! Ok - forma nie ta co jeszcze 2-3 miesiące temu, ale i tak - zgroza, że ho-ho! Mam na przyszły rok mocne postanowienie poprawy i oczekuję od siebie, że zejdę do 20 minut. Zobaczymy co z tego będzie :-)
Na szczycie trochę czekam. Wpierw przyjeżdża Kuba, parę minut po nim Piotrek. Słońce nawet wychodzi. I oczy nasze cieszy widok pomykającego po szczycie Ślęży szosowca:


Na szczycie mamy pierwsze spotkanie z Michałem - młodym rowerzystą z Ostrowa Wielkopolskiego, który uskutecznia trzygodzinne dojazdy w jedną i potem drugą stronę pociągiem by móc pośmigać po masywach. Podziw! Przez cały czas do Schroniska pod Wieżycą mijamy się, jedziemy wspólnie, wypełniamy czas oczekiwania pogaduchami. Szalenie to miłe spotkać takiego pasjonata. Rower też wypasiony - 160mm z przodu, 150 z tyłu. Prędkości na zjazdach to miało piękne.
Jazda po mokrych kamolach okazuje się nie lada wyzwaniem. Jest zabawa! :-)




Na dojeździe do szczytu Wieżycy tak Michał jak i Kuba zatapiają się w błotnistej kałuży po osie. Ubaw mam z nich nieprzeciętny. Tak. Jazda w takich warunkach ma kilka niekwestionowanych zalet :P
Z Wieżycy zjeżdża się nienajgorzej aż do końcowych kamieni. Cała trójka zalicza po glebie na tym samym omszałym, pieruńsko śliskim kamieniu. Iść się po tym nie da. Nic tam, nie decyduję się na kolejną próbę, po głazach tym razem rower sprowadzam. Końcówka zjechana.


Pod Schroniskiem rozstaję się z całą trójką. Kuba z Piotrem jadą w jedną, Michał pędzi na pociąg, ja obieram kierunek - czarny wschodni. No nie lubię tego szlaku, później żałowałam, że jednak nie zdecydowałam się na kolejne dziś starcie z drugim - zachodnim - czarnym. Przez chwilę lekko kropi, ale szybko przestaje. Z Przełęczy już asfaltem dojeżdżam do domu.
Bardzo dobry to był dzień.
Podziękowania dla całej trójki, dzięki której uśmiech rzadko schodził mi z ust!

Wymęczone Jezioro

Poniedziałek, 8 września 2014 | Komentarze 5

Nie pamiętam kiedy wcześniej zaliczyłam tak wymęczającą i obciążającą jazdę.
Toczyłam się przed siebie jakbym słonia za sobą ciągnęła przez całą trasę. Jakieś dziwne to to, bo wcześniejsze trzy dni nie były aż tak bardzo intensywne (ani rowerowo, ani imprezowo, ani bezsennowo) by spowodować taki spadek formy. No ale nic. Plan pierwotny trzeba było szybko zmodyfikować, by dostosować go do panujących warunków fizyczno-emocjonalnych.
Z szalonej eskapady przedpracowej zrobiło się (nie-tak-do-końca)standardowe kółko wokół Jeziora Bystrzyckiego.

Standard trasy przełamał 5kilometrowy kawałek terenu od "Do Lasu" na początku Lubachowa do źródełka przy Jeziorze.






Kolejny odchył od normy to wtoczenie się niebiesko-żółtym serpentynowym pod Zamek Grodno, zjazd pod Wodniaka, dalej ścieżynką wzdłuż brzegów Jeziora do tamy i - po raz pierwszy - terenowy zjazd do restauracji Zagroda.


W pewnym momencie, na trasie dojazdowej do Zagrody, tracę rezon... Gdzie dalej? Ścieżka i strusiowe nadrzewne znaki docierają do starych torów i kończą się niespodzianie, za torami ni widu ni słychu ścieżki...


Gdzież dalej?! Nie znajdując alternatywy cisnę w lewo wzdłuż torów. Po chwili moja decyzja okazuje się być trafioną w dzisiątkę - wyjeżdżam po Zagrodą, przy samych strusiach, osłach i innych kaczkach.
Dalej już prosto do domu, do pracy, do przyjemności dnia codziennego.

Powrót z Jelcza przez Ślężę

Niedziela, 7 września 2014 | Komentarze 8

Kategoria Masyw Ślęży

Ciężko szło mi niedzielne rozstanie się z gospodarzami, a chyba przede wszystkim z cudownym 10tygodniowym (chyba przyszłym mym) chrześniakiem. Ale godzina 13:00 nadeszła, dzień ze swoim zakończeniem na pewno specjalnie na mnie czekać nie będzie więc w drogę.


Plan - dotarcie za Łagiewniki i wbicie się w teren - zielony pieszy prowadzący przez Słupice miał mnie zaprowadzić do niebieskiego, którym dotrzeć planowałam na szczyt Raduni. Piąte przez dziesiąte mi to wyszło. Zielony znalazłam później niż planowałam, w Słupicach dopiero. Fajny zielony, ale na krzyżówce z resztą szlaków standardowo się gubię, nie mogę znaleźć nieszczęsnego niebieskiego, omijam Radunię i ostatecznie tym zielonym docieram na Przeł. Tąpadła. Tu były 2 opcje - szybki zjazd do Sobótki, podjazd na Wieżycę, zjazd żółtym i powrót czarnym. Ale druga opcja zwyciężyła. Piwo na Przełęczy zwyciężyło! "Straciłam" zatem parę cudonie błogich minut na tąpadlanej zielonej trawce. Cudownie to były utracone minuty. Po piwie nie mogłam sobie pozwolić na natychmiastowy powrót na asfalt więc popędziłam na szczyt Ślęży. Czasu brakło na alternatywę więc po kółku na szczycie zjechałam tą samą drogą, uskuteczniając w drugiej części zjazdu ścieżkę alternatywną, boczną, "rowerową" :)
Takich dni mi więcej trzeba. Koi to moje nerwy, łagodzi obyczaje i genialnie nastawia na nowy dzień. Tak! Więcej takich dni proszę!!

Pokaż trasę GPS

Dojazd do Jelcza na imprezkę

Sobota, 6 września 2014 | Komentarze 8

Sobotni poranek przywitał mnie tak piękną letnią pogodą, że nawet jakbym miała jakiekolwiek wątpliwości w związku ze środkiem transportu mającym mnie dostarczyć na 30stkę Kuby, to Słońce uśmiechające się do mnie za oknem rozwiałoby te wątpliwości szybciutko.
Po rozprawieniu się z obowiązkami okołodomowymi z rodzaju mycia korytarza i okna na tymże wybyłam w świat.
A! No i z rana uskuteczniłam prowizorkę w postaci naprawy przetartego kabla od licznika, tak "po babsku". Działa. Jak długo? Zobaczymy, ale póki co działa, a to cieszy.
Nie jechało mi się wyśmienicie, ale i bez wielkiej tragedii. Delikatny wiatr raczej bardziej przeszkadzał niż pomagał. Ale jak mogłabym się czepiać tego delikatnego zefirku kiedy wokół mnie TAKIE Lato!!! Cudownie.

Późnopopołudniowa Wielka Sowa

Piątek, 5 września 2014 | Komentarze 2

Kategoria 1000 - 1500 w pionie, Góry Sowie

Kończący się powoli tydzień niestety pozbawiony był roweru zupełnie. Wpierw tragiczna pogoda, później - niezależnie już od pogody - konieczność przygotowywania się do nowej pracy. I tak jakoś zleciało. Dziś do domu wróciłam przed 16. Szybko coś przekąsiłam i po 16 byłam gotowa i wyruszyłam. Żadnego oświetlenia nie zabierałam więc jeśli marzyło mi się zrealizować wjazd na Sowę i powrót do domu przed zmierzchem, to trzeba było się sprężać. Bardzo mi w tym pomogła pogoń za grupą szosowców, docisnęłam porządnie , przypłaciłam to bólem mięśni nóg i potężną satysfakcją.
Na Sowie doświadczam przez kilka minut ostatnich promieni Słońca, zakładam bluzę i pruję przed siebie na niebieski pieszy, którym docieram do Glinna i w końcu z powrotem do Świdnicy.
Udało się, choć ostatni kilometr w Ś-cy pokonałam już chodnikami, bo ciemność zaczęła się panoszyć na ulicach na całego.

Cudownie jest realizować znane na pamięć trasy w zupełnie nowej scenerii. Bo stare i znane ścieżki okazują się o tej porze dnia zupełnie innymi, zupełnie niespodziewanymi i raudjącymi duszę. Atak nowych dla mnie doznań tak wizualnych jak i zapachowych (jesień wieczorem pachnie zupełnie inaczej niż o poranku) przyprawiła mnie o mały zawrót głowy. Ekstra!]

Widok na Sokoła z fioletowego szlaku.


Elewacja wieży zyskuje na bieli.


I piękne przedazachodowe widoki na łące między Przeł. Walimską a Glinnem.

Fantastyczne Broumovsko

Niedziela, 31 sierpnia 2014 | Komentarze 6

Kategoria 1500 - 2500 w pionie, Góry Stołowe i Broumovsko, Beesową paczką