Morsowy Słoń o poranku (powrót do domu)

Niedziela, 16 lutego 2014 | Komentarze 6

Na powrocie, mając w pamięci wczorajsze zmagania z wiatrem, postanawiam nie kombinować i wrócić najkrótszą z możliwych dróg.
Wybieram zatem dojazd do Jawora (jakże cudne 10 km dojazdu z mocnym wiatrem wiejącym prosto w plecy, ach...!), następnie skręt o ok. 60 stopni w prawo, jazda przez jakiś czas z wiatrem tylno-bocznym, za Strzegomiem już prawie wyłącznie bocznym, przed samą Świdnicą znów prawie zwalającym z roweru. Ale to nic, bo już dom w zasięgu wzroku :)

A o poranku Morsowy pokazuje jak się dosiada Słonia:






Da się?? Da. Więc próbujemy!






I mimo podglądania mnie przez "natrętnych" paparazzi :P


z mojej strony to by było na tyle. Słoń mi się nie poddał. Może Żyrafa się ugnie... :-)
Alouette również podejmowała dzielnie próby pokonania Słonia. Szło pięknie, ale i Jej niestety nie udało się go okiełznać ;)

Zatem mamy nie do pokonania Morsa-pogromcę-mono-zoo!!!! :-))))

Dojazd na imprezkę w Chełmy

Sobota, 15 lutego 2014 | Komentarze 10

Na dzień dobry jeszcze raz najlepsze życzenia składam Solenizantce! :)

Drogę dojazdową starałam się dobrać tak by ominąć główne drogi. W rezultacie pobłądziłam i nadrobiłam jakieś 15 km. To nic, bo trasa była nowa i dość ciekawa.

Jakieś 400-500 metrów, które musiałam pokonać na 5-tce to było wietrzne przejście przez piekło. Pierwszy raz w życiu wiatr zmusił mnie do zejścia z roweru kiedy to paskudny boczny podmuch zwiał mnie wpierw na pobocze, z zaraz potem na środek drogi. Gdyby za mijającą mnie ciężarówką jechało jakieś auto to najpewniej byłoby już po mnie. Grrr.... Nie walczyłam dalej jadąc, zeszłam z roweru i ok. 200 metrów walczyłam idąc. Zdecydowanie najcięższe i najbardziej niebezpieczne starcie z wiatrem w mojej "karierze" rowerowej.

Za Jakuszową, gdzie dopadł mnie krótki opad deszczu, wpakowałam się w las z nadzieją, że tan dziwny szlak doprowadzi mnie do Myśliborza. Tak też się stało, ale w międzyczasie dopadły do mnie dwa potwornie wielkie psy: bernardyn (o ironio! Jedyny pies, który mnie w życiu dziabną był bernardynem właśnie) wielkością dorównujący dorosłemu niedźwiedziowi grizzly oraz niewiele mniejsze niezidentyfikowane coś czarnego spędzającego jednak więcej czasu przy swoich jajkach niż na obszczekiwaniu mnie:P Środek dziczy, uciekać nie ma ani gdzie ani sensu, stoję zatem jak ten słup soli przemawiając (tak mi się zdaje) kojąco do tych bydlaków, pełna nadziei, że nie głodują od 5 dni. Po jakiś dwóch godzinach (na bank musiało to co najmniej tyle trwać) usłyszałam odległe nawoływanie. Byczy bernardyn zareagował od razu i pognał do góry, mniejsze-czarne-coś jeszcze chwile majstrowało przy swoich cojones i niedługo potem dołączyło do towarzysza. I znów najadłam się strachu na kilka najbliższych tygodni.

Kiedy już wydawało mi się, że dotarłam do celu podróży, znalazłszy się w docelowej miejscowości, spędziłam kolejne kilkadziesiąt minut błądząc, próbując sobie uparcie udowodnić, że bez gpsa SIĘ DA. Nie dało się. Niezbędny okazał się jeden telefon do przyjaciela, po którym ostatecznie dotarłam na miejsce delektując się błogim, zupełnie nielutowym ogniskiem, ogniskowym towarzystwem i ogniskową kiełbaską. Pycha!

Nad zalewem w Komorowie:


Masyw Ślęży i Raduni, na tle którego pięknie prezentuje się Świdnica z Rakietą w roli głównej:


A liczyłam na to, że moja trasa jednak nie wiedzie w tamtym kierunku... trochę wiodła :P




Neogotycki piękny pałac w Myśliborzu odrestaurowany pod koniec XX wieku przez nowego właściciela - pana Franciszka Ardela, polskiego emerytowanego kolarza pochodzącego ze Ścinawy. (dla bardziej zainteresowanych pałacem: link)


Pokierowana przez tubylca rezygnuję z asfaltowego objazdu i pakuję się na (jak się później dowiedziałam) czerwony szlak, który szybko doprowadza mnie do docelowej wsi:

Krótko i nie na temat

Piątek, 14 lutego 2014 | Komentarze 4

Nie na temat, bo miało nie być dziś żadnej jazdy, a jednak jakaś była.
A że krótka to w zamian szybka i mocna.
Czyli wokół Jeziora Bystrzyckiego bez schodzenia z blatu;
a właściwie bez schodzenia na przełożenia lżejsze od 42 przód - 21 tył.

Pokaż trasę GPS

Kocia Miłość

Czwartek, 13 lutego 2014 | Komentarze 14

Bardzo źle mi się jechało tam. Po jednym dniu przerwy wrócił mocny i męczący paszczowiatr. Po opuszczeniu Świdnicy Słońce schowało się za ciężkimi chmurami; jakaś byłam nieprzekonana by kontynuować zaplanowaną trasę. Po dojechaniu do Walimia już wiedziałam, że nic z tego nie będzie. Jednocześnie podczas opatulania twarzy chustką przehasała przede mną, obok mnie, prawie że po mnie piękna czarna wiewióra. Od razu uśmiech powrócił mi na twarz. Jej zachowanie było tak urocze, że nawet nie chciało mi się wyławiać aparatu. Tylko stałam i podziwiałam uśmiechając się szeroko. Muzyka na full, zapętlenie "Toxicity" System Of A Down (po kilkunastu latach zaatakowały mnie muzyczne wspominki z okresu dojrzewania:)) i jazda w dół, z wiatrem.
Na powrocie tak przycisnęłam, że po zejściu z roweru myślałam, że się wywrócę :D

A tak się kończy bezczelne podglądanie cudzych amorów:

Błoto, chłodek, nowe raduniowe ścieżki

Środa, 12 lutego 2014 | Komentarze 4

Kategoria Masyw Ślęży

Szybko szybko, w przerwie w pracy dodaję wpis, bo wieczorem, znając życie, już mi się nie będzie chciało do tego siadać.

Chłodniej dziś niż wczoraj. Ale niezwykle uroczo. Tak na dojeździe jak i na samej trasie w terenie, która obfitowała w ciężkie przejazdy.
Nie strome, tylko zasyfiałe błotniście. Ścinacze drzew nie odpuszczą żadnej ścieżce, przez co momentami rzucałam w świat potoki bluzgów, próbują chaszczami okrążać nieprzejezdną dróżkę, którą biegł szlak. Dobrze, że pozostawione na trasie przez ścinaczy gałęzie nie rozpierdzieliły mi napędu, szprych czy innych gadżetów rowerowych.
Ech....
Szukamy pozytywów:
- poranny przymrozek, dzięki któremu przynajmniej z początku trasy po błocie szło jechać;
- dzikość szlaku i mnogość dzięciołów nad głową;
- z rana piękna przejrzystość powietrza, połączona z zaszronionymi polami i zamglonymi dolinami.
Dużo tych pozytywów więc o minusach szybko zapominam :)

(chyba) krzyż pokutny:


Góry Sowie:


Opalanie w piecu jakimś badziewiem potrafi mieć dobrą stronę - pięknie się ten dym prezentował:


Myszołów:


Chwilę za Oleszną, za skrętem w lewo na Sulistrowiczki wbijam na czerwony szlak pieszy:




Gdyby nie zmarznięta ziemia na polu przejazd tej części byłby chyba niemożliwy:


Zaraz potem dalsza część czerwonego prowadzi już lasem:




Po dojechaniu do Przełęczy Słupickiej odbijam na zielony pieszy, na którym warunki do jazdy są już znacznie przyjemniejsze. Jadę kilka kilometrów obok Rezerwatu Przyrody Łąka Sulistrowicka aż dojeżdżam na Przełęcz Tąpadła.






Na trasie podziwiam prawie pionowy (za nic w świecie tego na fotce nie widać) zjazd wzdłuż stoku narciarskiego po zboczu Raduni.
Już niedługo :-)


Z Przełęczy Tąpadła żółtym pieszym docieram do Jędrzejowic skąd już asfaltami przez Wiry wracam do domu.

Schronisko Orzeł

Wtorek, 11 lutego 2014 | Komentarze 3

Owacja na stojąco należy się Lei za zabranie ze sobą aparatu bez włożonej baterii.
No nic, będzie totalny odpoczynek od fotek.
Pogoda dziś zdecydowanie bardziej jesienna od wczorajszej, ale i tak cudo. Droga Rzeczka-Sierpnica wygląda tak jakby niebawem miała znów stać się przejezdną. Git!
Podjazd pod Orła nie poszedł z palcem w zadku, bo mała zadyszka była, ale większych niż ten problemów brak. Też git :)
A teraz do pracy szykować się MARSZ :D

Pokaż trasę GPS

Cudownie słoneczna "męczarnia"

Poniedziałek, 10 lutego 2014 | Komentarze 8

Ależ mi tego było trzeba!
Krótko i na temat - nie ma to jak upocić, umęczyć i uradować się z rana przed pracą.
Niewiele mi do szczęścia potrzeba :-)

StarszaPani daje czadu w górkach

Piątek, 7 lutego 2014 | Komentarze 6

Kategoria Masyw Ślęży