Dojazd na imprezkę w Chełmy

Sobota, 15 lutego 2014 | Komentarze 10

Na dzień dobry jeszcze raz najlepsze życzenia składam Solenizantce! :)

Drogę dojazdową starałam się dobrać tak by ominąć główne drogi. W rezultacie pobłądziłam i nadrobiłam jakieś 15 km. To nic, bo trasa była nowa i dość ciekawa.

Jakieś 400-500 metrów, które musiałam pokonać na 5-tce to było wietrzne przejście przez piekło. Pierwszy raz w życiu wiatr zmusił mnie do zejścia z roweru kiedy to paskudny boczny podmuch zwiał mnie wpierw na pobocze, z zaraz potem na środek drogi. Gdyby za mijającą mnie ciężarówką jechało jakieś auto to najpewniej byłoby już po mnie. Grrr.... Nie walczyłam dalej jadąc, zeszłam z roweru i ok. 200 metrów walczyłam idąc. Zdecydowanie najcięższe i najbardziej niebezpieczne starcie z wiatrem w mojej "karierze" rowerowej.

Za Jakuszową, gdzie dopadł mnie krótki opad deszczu, wpakowałam się w las z nadzieją, że tan dziwny szlak doprowadzi mnie do Myśliborza. Tak też się stało, ale w międzyczasie dopadły do mnie dwa potwornie wielkie psy: bernardyn (o ironio! Jedyny pies, który mnie w życiu dziabną był bernardynem właśnie) wielkością dorównujący dorosłemu niedźwiedziowi grizzly oraz niewiele mniejsze niezidentyfikowane coś czarnego spędzającego jednak więcej czasu przy swoich jajkach niż na obszczekiwaniu mnie:P Środek dziczy, uciekać nie ma ani gdzie ani sensu, stoję zatem jak ten słup soli przemawiając (tak mi się zdaje) kojąco do tych bydlaków, pełna nadziei, że nie głodują od 5 dni. Po jakiś dwóch godzinach (na bank musiało to co najmniej tyle trwać) usłyszałam odległe nawoływanie. Byczy bernardyn zareagował od razu i pognał do góry, mniejsze-czarne-coś jeszcze chwile majstrowało przy swoich cojones i niedługo potem dołączyło do towarzysza. I znów najadłam się strachu na kilka najbliższych tygodni.

Kiedy już wydawało mi się, że dotarłam do celu podróży, znalazłszy się w docelowej miejscowości, spędziłam kolejne kilkadziesiąt minut błądząc, próbując sobie uparcie udowodnić, że bez gpsa SIĘ DA. Nie dało się. Niezbędny okazał się jeden telefon do przyjaciela, po którym ostatecznie dotarłam na miejsce delektując się błogim, zupełnie nielutowym ogniskiem, ogniskowym towarzystwem i ogniskową kiełbaską. Pycha!

Nad zalewem w Komorowie:


Masyw Ślęży i Raduni, na tle którego pięknie prezentuje się Świdnica z Rakietą w roli głównej:


A liczyłam na to, że moja trasa jednak nie wiedzie w tamtym kierunku... trochę wiodła :P




Neogotycki piękny pałac w Myśliborzu odrestaurowany pod koniec XX wieku przez nowego właściciela - pana Franciszka Ardela, polskiego emerytowanego kolarza pochodzącego ze Ścinawy. (dla bardziej zainteresowanych pałacem: link)


Pokierowana przez tubylca rezygnuję z asfaltowego objazdu i pakuję się na (jak się później dowiedziałam) czerwony szlak, który szybko doprowadza mnie do docelowej wsi: