Czarno-białe Jeziorko Daisy i ciut więcej

Czwartek, 21 listopada 2013 | Komentarze 7

Konieczność powrotu do domu przed godziną 10 rano wymusiła wcześniejszą pobudkę, jak i wczesny dość wyjazd (6:30). Kierunek - Witoszów Górny, a dalej już lasem nad Jeziorko Daisy.
Zdjęcia dziś czarno-białe, gdyż pozbawienie ich kolorów to była jedyna opcja, by jakkolwiek zminimalizować ich przygnębiający charakter. Niezwykle dziś szaro i ponuro w kwestii pogody. Dla mnie w sam raz, choć mżawka na powrocie nie robi dobrze moim zaokularowionym oczom.

W Witoszowie Górnym, przy XVIII-wiecznym dworze, skręcam w prawo, zgodnie z nakazami czerwonego szlaku pieszego. Dzień jeszcze nie wybudził się zupełnie ze snu, przez co wrażenia z pierwszych kilkunastu minut jazdy w terenie są lekko niepokojące. Ściszam muzykę, by doszedł mnie ewentualny dźwięk pędzącego na mnie dzika. Całe szczęście udaje mi się uniknąć dziś tego typu spotkania, choć tereny jazdy wydawały się nakłaniać mnie do szukania jak najbardziej ekstremalnych wrażeń...




Bardzo szybko i zupełnie nieświadomie rezygnuję z podążania szlakiem czerwonym i aż do Jeziorka Daisy (ok. 2,5 km trasy) jadę niebiesko-żółtym. Na trasie polecam mieć oczy dookoła głowy, gdyż oznakowanie szlaku, choć nie fatalne, to pozostawia co-nie-co do życzenia.






Z Jeziorka jadę przez chwilę żółtym rowerowym, do którego szybko dołącza zielony pieszy (Szlak Zamków Piastowskich). Nim podążam już do samego Zagórza Śląskiego, przejeżdżając po drodze przez Pogorzałę, Modliszów i Złoty Las, trochę asfaltem, większość terenem.




Za Złotym Lasem, na trasie, dostrzegam w oddali takie cudo:






Czyli coś, co Wieloowocowa zidentyfikowała sprytnie jakiś czas temu jako lizawkę dla zwierząt. Jak to ukochany przeze mnie Stephen King bardzo mądrze napisałam w SKLEPIKU Z MARZENIAMI "Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, a zaspokojona ciekawość to krok w przeciwnym kierunku.", nie mogłam postąpić inaczej jak dostać się do tego, obejrzeć, dotknąć, skosztować :D I choć absolutnie nie poddawałam pod wątpliwość słów Wieloowocowej to słony smak słupka dał mi stuprocentową pewność, że się nie myliła :P

Uradowana wsiadłam z powrotem na rower i kontynuowałam wspinaczkę zielonym w stronę Zagórza. Szczyt podjazdu to Przełęcz Krzyż (474 mnpm), według mojej mapy. Znajduje się tu pomnik bez tablicy i krzyż. Mimo usilnych starań nie udaje mi się znaleźć żadnych informacji na ich temat, ani na miejscu, ani teraz na necie. Będę jednak grzebać. Na górze pomnika wygląda to jak trąbka myśliwska, ale ręki sobie uciąć nie dam.




Podjazd ze Złotego Lasu na Przełęcz był bardzo cywilizowany, szeroki i gładki. Zjazd do Zagórza już jest ciekawszy i przyjemniejszy. I znów przyciszam muzykę, przygotowana na szturm jakiegoś dzikiego zwierza...




Bardzo fajna trasa. Polecam.