Ciut perwersji na dojeździe na Włodarz

Niedziela, 24 listopada 2013 | Komentarze 8

Patrząc z rana przez okno doznawałam wrażenia delikatnej schizofrenii. ICM mówi mi, że pada, za-okno mówi mi coś zgoła odmiennego. Zaufałam za-oknu, zebrałam się i wyjechałam. Wciąż towarzyszyła mi świadomość, że za chwil kilka wjadę w te okrutne deszczogenne chmury, które towarzyszą mi od kilku już dni. Nie są one przyjemnie mgliste, są one paskudnie mżawkowe, oblepiające deszczem wszystko wokół, szczególnie skupiając swą uwagę na okularach. Moja pragmatycznie-empiryczna dusza pcha mnie jednak przed siebie, by odnaleźć dowód na obecność tego ICMowskiego deszczu. No i znalazłam. Głupia ja!!!

W Jugowicach kieruję się na Włodarz. Po drodze mijam odrobinę wspomnianej w tytule perwersji.


Na górze postanawiam pozwiedzać chwilę naziemną infrastrukturę kompleksu Włodarza. Niestety ze względu na brak jakichkolwiek osłon na buty oraz porządnie zawilgocony zwiedzany obszar nie mogę poświęcić temu tyle czasu ile bym sobie życzyła.












Powoli (ze względu na okrutnie słabą widoczność) zjeżdżam do Walimia i (niech mnie licho!!) postanawiam wspiąć się jeszcze na Przełęcz Walimską. Po drodze mijam industrialne ruiny fabryki włókienniczej w Walimiu. Patrząc na nie aż trudno uwierzyć, że zakład ten całkiem dobrze prosperował jeszcze w latach `80. Na początku lat `90 postawiono go w stan likwidacji. Niedługo później zabudowania spłonęły, do dziś okupowane są regularnie przez złomiarzy. "Upadek ZPL w Walimiu okazał się tragiczny nie tylko ze względów zabytkowych. Fabryka była fundamentem istnienia i rozwoju miejscowości. To było jedyne wielkie miejsce pracy dla mieszkańców stłoczonych w kotlinie śródgórskiej, stanowiącej swego rodzaju samoistną enklawę. Konsekwencje krachu fabryki walimskiej ciągną się nieprzerwanie do dziś, mimo że upłynęło już sporo czasu. Bieda i bezrobocie odciskają swoje piętno, ograniczając możliwości rozwoju." (źródło).
Mimo wszystko ruiny te mają w sobie, moim zdaniem, mnóstwo niepokojącego uroku.






Po dotarciu na Przełęcz rzut oka w prawo...


...rzut oka w lewo...


...powtarzam tę czynność kilka razy, aż podejmuję bardziej rozsądną decyzję (nie twierdzę absolutnie, że najrozsądniejszą z możliwych:P ) - wybieram opcję nr 2.




Po dotarciu do Glinna staje się najgorsze - hamulce odmawiają posłuszeństwa, tak bardzo nagle i niespodziewanie, że przez jakiś czas jeszcze jadę z nadzieją, że to jednak jakaś pomyłka. Jednak gdy kolejne próby wyhamowania kończą się fiaskiem, zatrzymuję się przy pomocy trącego o asfalt prawego buta i wykonuję telefon do przyjaciela z prośbą o transport (brawo dla Emilki, która nie zabrała dziś ze sobą niezbędnego imbusa, który pozwoliłby mi choć linkę trochę naciągnąć i tak dojechać do domu). Może gdybym nie była tak paskudnie przemoknięta i zziębnięta pokusiłabym się o przejście tych 15-20 km do domu. Ale nie nie nie, nie dziś!
Przyznaję - podjęłam dzisiejszego dnia kilka głupich decyzji. Mam nauczkę. Mam nadzieję jedynie, że nie przypłacę mojego dzisiejszego bezmóżdża jakimś zapaleniem płuc :/