Popołudniowe Góry Suche na rozkrętkę

Niedziela, 27 października 2013 | Komentarze 11

Kategoria Góry Suche

Jakoś mnie niezwykle bawi to słowo - "rozkrętka". Zacznę go chyba nadużywać:)
Rano od 8 do 10 czekała mnie praca. Gdybym wiedziała, że pogoda zrobi takiego psikusa i zamiast lać zacznie świecić Słońcem, inaczej bym sobie to jakoś rozplanowała. Ale nic tam, dziesiąta to jeszcze młoda godzina. Mimo lenia w końcu udaje mi się zebrać w sobie. Czuję zmęczenie po wczorajszych Sowich, wiatr w paszczę w drodze "tam" nie ułatwia sprawy. Co chwilę pojawiają się myśli o zawróceniu, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę z bliskości górek. Chęć rezygnacji przechodzi i cisnę dalej. Na początku Głuszycy na pobocze przywołuje mnie pewien Jegomość i sprawia mi swoim poboczowym towarzystwem ogromną przyjemność. Gawędzimy trochę, czas przyjemnie nam mija, ale każde musi czmychać w swoją stronę, co też po jakimś czasie czynimy. Pozdrawiam Cię Lutra BARDZO serdecznie!!!
W Grzmiącej standardowo wypas:


Ja w końcu przejeżdżam Grzmiącą i wjeżdżam w wyczekiwany teren. Las nie przynosi już takiej ulgi od wiatru jak niegdyś, prawie nagie drzewa nieszczególnie spełniają swe wiatrochłonne zadanie. Ale i tak jest znacznie przyjemniej niż na asfalcie. Udaje mi się prawie idealnie podjechać podjazd-brzydal w drodze do Skalnych Bram.


A następnie powoli zmierzam zielonym TdG w stronę Andrzejówki.








W Schronisku niedzielna kolejka do baru, rezygnuję więc z piwka, wykonuję telefon do przyjaciela a następnie pędzę na Waligórę. Po drodze widoki zapierają dech w piersi.








Z Waligóry pakuję się na ulubiony singielek niebieskiego TdG, dojeżdżam do Przeł. pod Szpiczakiem, wbijam na Granicznik. Przed samym szczytem wydaje mi się, że osikała mnie mucha, po chwili stwierdzam, że to musi być cała musza rodzina. Ostatecznie okazuje się, że porządnie rozmijam się z rzeczywistością. Z nieba zaczyna się lać woda. Spadam więc szybko ze szczytu i uciekam przed deszczem. Skutecznie.
Widoczek na Szpiczaka ze szczytu Granicznika: