Uczestnicy

Czas naskrobać kilka słów.
Bez rozwodzenia się (chyba)...
Ci którzy mnie znają wiedzą, że w słowie pisanym spełniam się nieszczególnie :)

Szalenie ciężko szło mi wyjście z domu, ostatecznie zamiast wyjechać "najpóźniej o 7" usadziłam dupsko na siodle dopiero o 7:55. Pogoda zapowiadała się nie najgorzej, choć prognozy straszyły przelotnymi opadami i burzami. Obyło się bez tego drugiego, ale deszcz pokropił kilka razy, najmocniej w okolicach Karłowa, kiedy to zmusił mnie to przyodziania windstoppera, ale nie na tyle mocno by wbijać się w gumową przeciwdeszczówkę. Słońce również wychodziło zza chmur niejednokrotnie i dodawało sił.
Od samego początku jechało mi się dość ciężko, nie wiem za sprawą czego - opon, wiaterku (którego prawie nie było), czy po prostu gorszego dnia. Myślałam nawet w pewnym momencie by drastycznie skrócić trasę, ale nie mogłam sobie przecież odpuścić jazdy z Ryjówką, z którym w końcu spotkałam się w Polanicy ok. godz. 13:00.

Podjazdy:
- Przełęcz pod Czarnochem: przyzwoicie poszło, tyci kawałek terenu, którym się dojeżdża od strony polskiej mokry, ale prawie bez błota. W Czechach zaraz wychodzi Słońce i towarzyszy mi do samego Radkowa (w tym miejscu pozdrawiam mego kochanego Brata);
- Droga 100 zakrętów: miodzio; jadę powolutku, na mięciutkich przełożeniach, bez pośpiechu; nie zatrzymuję się do Karłowa. Na zjeździe do Kudowy (pierwotny plan) okazuje się, że mogę skrócić trasę skręcając w lewo na Duszniki Zdrój, co też czynię. I chwała mi za to, bo te dodatkowe 10-15 km pewnie by mnie dobiły wieczorem, już nie mówiąc o biednym czekającym na mnie Ryjku :-)
- Przełęcz Puchaczówka - nie jest lekko, zwłaszcza na początku. Ryjek wspomina, że aż do serpentyn jest psychicznie dołujący podjazd, zgadzam się z nim. W połowie jednak czuję lekki przypływ powera i bez przeszkód dojeżdżam na szczyt Przełęczy, gdzie pałaszuję makaron (dzięki Toomp raz jeszcze za ten patent) i ubieram rajty.
- Przełęcz Jaworowa - tu już ciężko idzie, ale widok tyłka Ryjka ciągnie mnie skutecznie pod górę :)
- w Kamieńcu Ząbkowickim kończy się nasza wspólna podróż, Ryjek ciśnie na Kłodzko, ja prosto do Świdnicy. Jak łatwo się domyślać największym hardcorem podjazdowym tego dnia okazuje się ten wypierdek najbardziej z prawej strony profilu. Gówienko między Ząbkowicami a Dzierżoniowem, które masakruje mnie totalnie. Ale po tym już jest dobrze, mimo zapadającego zmierzchu, a w końcu ciemności, mimo 200 km w nogach spokojnie dojeżdżam do domu ze świadomością, że gdybym musiała przejechałabym jeszcze trochę.

Po zejściu z roweru: boli mnie dupsko, bolą mnie troszkę kolana (ale tak typowo zmęczeniowo), boli mnie biodro prawe (które wiem, że jest moim problemem i piętą Achillesową i z którym koniecznie muszę coś zrobić), pieką mnie oczy wysuszone.
Poza tym czuję się naprawdę dobrze.

Miało być krótko... :/
Wielkie dzięki Ryjówko za towarzystwo, którym mnie uraczyłeś. Za wsparcie i, standardowo, kupę radochy! Fantastyczny z Ciebie kompan podróży.
Chylę czoła przed Twoją formą po sobotniej ponad setce.


Tama na Jez. Bystrzyckim, tu pokropił pierwszy tego dnia deszczyk:


Coś dla oczu Gozdzika:


A tu niby nic, ale chwalę nowy asfalt w Głuszycy, który wylali, zdaje się, w zeszłym roku:


W Czechach piękne Słońce i cudne, choć ciut przymglone, widoczki na (?) Góry Stołowe:




Foty ze 100 zakrętów nie ma, ale za to ustrzeliłam twór w Szczytnej:


Bystrzyca Kłodzka:




Przed Idzikowem taki widok "cieszy" nasze oczy... przeszło bokiem:


Dojazd na Puchaczówkę:


I piękne żółto-zielone powitanie:


Bardzo wyjściowo prezentujemy się na Przełęczy Jaworowej:


Wiosna, Słońce, Ryjek, góry, które opuściliśmy w tle - cud miód winogrona!


Rzut okiem na pałac w Kamieńcu Ząbkowickim:


I na ostatki Słońca przed Dzierżoniowem:


Wsio!