Uczestnicy

Rozpoczynam siódmy tydzień.

Wlazłam właśnie w najtrudniejszą i najbardziej zdradliwą – plotki głoszą – fazę rehabilitacji. Fazę, która jest dla pacjenta chyba najbardziej emocjonująca, bo robi się największe postępy – w tym czasie stan zapalny wewnątrz kolana powinien w końcu odpuścić, ból ustępuje, rany w środku coraz lepiej się goją, przeszczep obrasta w nowe tkanki i włókna nerwowe, dzięki którym będzie coraz lepiej z równowagą, propriocepcją, kolano w końcu zacznie się we własnym odczuciu robić „moje” a nie „obce”. Wszystko pięknie: chce się budować wieżowce, przenosić góry, wjeżdżać na Rysy i przebiec potrójny maraton. ALE! Mimo ogólnego wrażenia WOW w okolicach 7-9 tygodnia po operacji trzeba być wyjątkowo ostrożnym. Nowe więzadło w czasie tych automodyfikacji jest bardziej wrażliwe na uszkodzenia niż zaraz po zabiegu. Trzeba być ostrożnym ze zbyt dużym zgięciem (nie przekraczać 130 stopni) i przypadkowymi skrętami, co by przeszczepu nie naciągnąć, czy też nie naderwać. Prawdą jest, że ciężko jest nieprzypadkowo zrobić sobie a-ku-ku, ale ostrożności nigdy za wiele. Na imprezy z alkoholem lepiej powrócić do ortezy. Tak na wszelki wypadek :-D

A co się działo dotychczas.
Mam trzy najbardziej emocjonujące momenty tych dwóch tygodni:

• SCHODY: Po około 4 tygodniach zrezygnowałam z dostawnego kroku podczas wchodzenia i przeszłam na naprzemienny. Schodziłam jeszcze wciąż dostawnie.
  3 sierpnia, 5 tygodni po operacji, zdecydowałam się na pierwsze zejście naprzemienne. Poszło. Z oporami, przede wszystkim gnieżdżącymi się w głowie, całe szczęście dość płytko. Pokonywanie kolejnych barier psychicznych sprawia mi gigantyczną frajdę. Uczę się siebie i swojego ciała jakby na nowo. Wspaniałe doświadczenie! Tak czy siak schodzę już naprzemiennie, wciąż trochę koślawo, unosząc lekko biodro operowanej nogi do góry. Ale ideały przyjdą z czasem, póki co cieszy dostateczna poprawność wykonywanych czynności życia codziennego.

• GÓRY: 2 sierpnia 2015 – pierwszy górski spacer. Brygadą lądujemy w Andrzejówce. Inaczej niż zazwyczaj. Bez rowerów, bez wielkich planów. Ma być miło i przyjemnie. Ja bez kul, bez ortezy decyduję się za zgodą fizjoterapeutki Dorotki na pierwszy górski spacer. Podzielony na trzy krótsze etapy; łącznie blisko 8 kilometrów i 220 metrów w pionie. Kolano spisuje się wyśmienicie. Radość zalewa moje serce, bo w końcu jestem w górach aktywnie a nie całkowicie pasywnie.

(zdj. Radzior)

• ROWER!!!: 10 sierpnia 2015 :-) :-) :-) Dla uczczenia faktu, że minęło dokładnie 6 tygodni od operacji! Tak po prostu NARESZCIE!!! Jeszcze nielegalnie, ale postanowiłam tego pięknego poranka, pod Andrzejówką, na moim ukochanym Reignie poćwiczyć startowanie i kończenie jazdy na rowerze wykonując przy okazji rundki honorowe wokół Schroniska. Kolejna bariera w głowie legła w gruzach. Ze startem i stopem podczas jazdy nie powinno być żadnych kłopotów :-D Matko, ależ te kilka minut cieszyło... Przy okazji, podczas gdy chłopki pomykali na rowerach ja przeszłam ok 6 km po górkach.

Jak małe dziecko z nową zabawką :-)

I kilka fotek z trasy spacerowej:












Poza tym wciąż dochodzą mi nowe ćwiczenia. Teraz dziennie ćwiczę ok. 3 godziny (2 godziny w domu i 1 godzina na rehabilitacji) + 2x30 minut marszu na fizjo i z powrotem. Z szyny CPM zrezygnowałam od razu po wskoczeniu na rower, na którym jeżdżę 1 lub 2xdziennie po 15-20 minut na rozgrzewkę przed dalszymi ćwiczeniami, z siodełkiem już na wysokości normalnej i z coraz większymi obciążeniami.
Spotkania z fizjoterapeutką mam codziennie od poniedziałku do piątku. Wciąż mobilizujemy rzepkę, która z dnia na dzień jest coraz bardziej ruchawa i coraz bardziej zbliżona do zdrowej. Wciąż masujemy blizny pooperacyjne, które wyglądają już bardzo ładnie z zewnątrz i myślę, że nie gorzej w środku.
W szóstym tygodniu weszły mi już trudniejsze ćwiczenia na czucie głębokie. Idą jak po maśle. Jestem nauczona funkcjonować z napiętymi mięśniami brzucha co fantastycznie przekłada się na ćwiczenia równoważne, podczas których mięśnie rzeczone napinam zupełnie nieświadomie, dzięki czemu utrzymanie się na berecie podczas ćwiczeń nie jest dla mnie problematyczne.
Ćwiczenia sprawiają coraz więcej radochy, są coraz trudniejsze, męczą i przepacają więc NARESZCIE TO CO LUBIĘ :-)

Zgięcie na dzień dzisiejszy
→ czynne do 130 stopni;
→ bierne trochę więcej, po godzinie u fizjoterapeutki i pracy nad zgięciem dochodziłam do odległości pięty od pośladka poniżej 10 cm. Ale zgięcie nie jest dla mnie priorytetem. Tymże jest dbanie o wyprost, co czynię regularnie. A nawet pojawia się przeprost jak się o niego postaram porządnie :)

Mam nadzieję, że następny wpis będzie już okraszony jakimś ludzkim dystansem pokonanym na rowerze... Wizyta u Ortopedy za 8 dni. Proszę uprzejmie o trzymanie kciuków bym dostała pozwolenie na jazdę!

AHOJ PRZYGODO!!!